ਵੈਰਾਗ

-ਗੁਰਮੀਤ ਸੰਧਾ

ਜਿਹਨਾਂ ਮਾਰੀ ਜਿੰਦੜੀ ਨੇ ਚਿੱਤ ਨੂੰ ਵੈਰਾਗ ਲਾਇਆ ,
ਅੱਜ ਵੇਖੇ ਗੈਰਾਂ  ਦੀਆਂ ਜੁਲਫਾਂ ਸੰਵਾਰਦੇ  |
 
ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਭੈੜੀ ਜਿੰਦ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਵਹਿਣ ਲੱਥੀ ,
ਟੁੱਟ ਟੁੱਟ ਜਾਣ ਬੰਨ੍ਹ ਸਬਰ ਤੇ ਕਰਾਰ ਦੇ |
 
ਉਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਵਾਅਦੇ ਨੂੰ ਜੇ ਵਫ਼ਾ ਦਾ ਲਿਬਾਸ ਪਾਉਂਦੇ ,
ਦਿਲ ਵਾਲੀ ਬਾਜ਼ੀ ਅਸੀਂ  ਇੰਜ ਤਾਂ ਨਾ ਹਾਰਦੇ |
 
ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਜਿਹੜੀ ਉਹਨੂੰ ਸਾਡਾ ਨਹੀਓਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੀ ,
ਸੋਚਾਂ ਵਾਲੇ ਮਹਿਲ ਅਸੀਂ ਢਾਹੁੰਦੇ ਤੇ ਉਸਾਰਦੇ |
 
ਕੇਹੀ ਇਹ ਪ੍ਰੀਤ ਜਦੋਂ ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਨੈਣ ਤੇਰੇ ,
ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਬਹਿ ਕੇ ਮੁੱਖ ਹੋਰ ਦਾ ਚਿਤਾਰਦੇ |
 
ਕਲੀ ਕਲੀ ਚੁੰਮਣੇ ਦੀ ਭੌਰਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਣ ਹੁੰਦੀ ,
ਟਿਕ ਕੇ ਨਹੀਂ ਬਹਿੰਦੇ ਕਦੇ ਵਿੱਚ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਦੇ |
 
ਫੁੱਲਾਂ ਵੱਟੇ ਦੇਈ ਜਾਵੇਂ  ਕੰਡੇ ਤੋਲ ਤੋਲ ਸਾਨੂੰ,
ਬੱਲੇ ਬੱਲੇ  ਤੇਰੇ ਵੇ ਚਲਾਕ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਦੇ |
 
ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਵਟਾਉਣੇ ਹੁੰਦੇ ਲਾਲਾਂ ਦਾ ਵਣਜ ਚੰਨਾਂ ,
ਐਵੇਂ ਮਣ ਤੋਲ ਨਾ ਇਹ ਕੌਡ ਨਹੀਂ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ |
 
ਜਾਣੀ ਨਾ ਕਦਰ ਸਾਡੀ ਕਾਹਦਾ ਏਡਾ ਮਾਣ ਤੈਨੂੰ ,
ਭਰੇਂ ਨਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਅਸੀਂ ਕਦੋਂ ਦੇ ਪੁਕਾਰਦੇ |
 
ਮੱਥੇ ਤੇ ਤਿਊੜੀ ਕਸ ਵਿਹਨੈਂ ਸਾਡੇ ਨੈਣਾਂ ਵੱਲੇ
ਪੁਛਿਆ ਸਵਾਲ ਤੈਨੂੰ ਫੱਟ ਤੇ ਨਹੀਂ ਮਾਰਦੇ |
 
ਪਾਰ ਨਾ ਉਤਾਰੇ ਜਿਹੜਾ ਕਾਹਦਾ ਉਹ ਮਲਾਹ ਹੁੰਦਾ ,
ਬੇੜੀ ਛੱਡ ਜਾਵੇ ਜੋ ਵਿਚਾਲੇ  ਮੰਝਧਾਰ ਦੇ |
 
ਕਾਹਦੀ ਓਹੋ ਲੱਗੀ ਜਿਹੜੀ ਤੋੜ ਨਾ ਚੜ੍ਹਾਈ ਚੰਨਾਂ ,
ਟੁੱਟੀ ਅਧ ਵਾਟੇ ਤੇ  ਸ਼ਰੀਕ ਮਿਹਣੇ ਮਾਰਦੇ |
 
ਹੁੰਦੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਾਂਗੂੰ  ਵਹਿਣ ਵੇ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੇ ,
ਬੱਝੇ ਨਹੀਓਂ ਰਹਿੰਦੇ ਭਾਵੇਂ ਲੱਖ ਬੰਨ੍ਹ ਮਾਰ ਦੇ |
 
ਤਾਂਘ ਬਿਨਾ ਉਪਜੇ ਨਾ ਪ੍ਰੇਮ ਕਣੀ ਸੁਹਣਿਆਂ  ਵੇ,
ਪ੍ਰੇਮ ਬਿਨ ਕਾਹਦਾ ਜੀਣਾ ਵਿੱਚ ਸੰਸਾਰ ਦੇ |
 
ਸਿਦਕ ਬਿਨ ਕਦੇ ਵਧੇ ਫੁੱਲੇ ਨਾ ਨਿਹੁੰ ਦੀ ਵੇਲ ,
ਲੱਖ ਸਾਉਣ ਵਰ੍ਹੇ ਨਾਲ ਮਿੱਠੜੀ  ਫੁਹਾਰ ਦੇ |
 
ਅੱਜ ਫੇਰ ਸੂਲਾਂ ਚ ਪਰੋਇਆ ਦਿਲ ਸਾਡੜਾ ਵੇ ,
ਝੂਠੇ ਪੈ ਗਏ ਫੇਰ ਵੇ ਵਕੀਲ ਇਕਰਾਰ ਦੇ |
 
ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਦੱਸ ਫਾਹੇ ਲੱਗੇ ਵੇ ਯਕੀਨ ਮੇਰਾ ,
ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਅੱਲੇ ਫੱਟ ਕੱਜਾਂ ਇਤਬਾਰ ਦੇ |
 
ਕੰਤ ਤੋਂ ਵਿਹੂਣੀ ਨਾਰ ਸਿਰੋਂ ਨੰਗੀ ਆਖੀ ਜਾਵੇ ,
ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਸਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਨਾਲ ਜੀ ਭਤਾਰ ਦੇ |
 
ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਖੁੱਲੇ ਕੇਸਾਂ ,ਰੁੰਨੇ,  ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਨੈਣਾਂ ਸੰਗ ,
ਵਣ ਹੇਠਾਂ ਖੜੇ ਵਾਟਾਂ ਤੇਰੀਆਂ  ਨਿਹਾਰਦੇ |
 
ਸੱਭੇ ਦਰ ਛੋੜ ਅਸੀਂ ਆਏ ਤੇਰੇ ਦਰ ਚੰਨਾਂ ,
ਚਾੜ੍ਹ ਦੇ ਨਿਸ਼ੰਗ ਸੂਲੀ , ਸੀ ਨਹੀਂ ਉਚਾਰਦੇ |